○Ego va ongning tabiatini bilish
Ego va ongning tabiatini bilish degani, o'zining harakatlari va boshqalarning harakatlarini tushunish, insonlarni anglashdir. Bu orqali tinchlikni qanday qurish va intuitsiyani qanday tushunish mumkinligini bilib olish mumkin, shuningdek qanday rahbarni tanlash kerakligini ham anglash mumkin. Prout qishlog'ida samimiy rahbar zarur, bu esa ego va ongning o'zaro aloqasidan tushunilishi mumkin. Bu yerda ego va ongning tabiatiga oid umumiy fikrlar keltirilgan.
○Ong
Ong — bu tinchlik, uyg'unlik, noziklik, go'zallik, sevgi, muloyimlik, xushnudlik, quvonch, zavq, tinchlik, poklik, bolalik, bo‘shlik, intuitsiya, ilhom, qiziqish, anglash, idrok, donolik, o‘sish, umumbashariylik, mohiyat, abadiylik, qudrat, hamma narsadir; hamma narsani bilish, hamma narsani qabul qilish, hamma narsani o‘rab olish, katta idish kabi, erkin, hibsga olinmagan, ego hamda yaxshilik va yomonlik, yaxshilik va yomonlikdan xoli, nur va qorong‘ulik, nur va qorong‘ulikdan xoli, erkak hamda ayol emas, lekin ikkala jinsni ham o‘z ichiga olgan, farqlanishsiz, boshlanishi ham, tugashi ham yo‘q, vaqt yo‘q, rang, shakl, hid yo‘q, lekin bularning barchasini o‘z ichiga olgan, koinot yaralishidan oldin mavjud bo‘lgan, inson ongi bilan bog‘liq bo‘lgan, yagona, hayot, ruh, koinot, moddiy dunyo va ego kabi vaqtinchalik narsalarni ham o‘z ichiga olgan, mavjudlik va yo‘qlikni o‘z ichiga olgan, hech narsa yo‘q, ammo barchasini o‘z ichiga olgan.
Shakarning shirinligini so‘z bilan to‘liq tushuntirib bo‘lmagani kabi, ongni ham so‘z bilan to‘liq izohlab bo‘lmaydi. Shunchaki ong sifatida mavjud bo‘lish.
Ong sifatida mavjud bo‘lish uchun quyidagilarni bajarib ko‘ring: ko‘zlaringizni yuming va sekin burun orqali nafas olib, og‘iz orqali chiqaring. Ushbu nafas olishga e’tibor qarating. Nafas olishga e’tibor qaratsangiz, fikrlashni ataylab to‘xtatishingiz mumkin, va shu vaqt ichida bo‘shlik holatiga kelasiz. O‘sha paytda miyangizda faqat ong qoladi, va siz ushbu ongni anglaysiz. Bunga ongni his qilish ham deyiladi. O‘sha paytda fikr yo‘q, shuning uchun istak ham, azob ham yo‘q, shuningdek, "men" degan ego ham mavjud emas. Ego degani fikrlarning o‘zidir. Shu tarzda har doim ongni his qilib, ong sifatida mavjud bo‘lish.
Nafaqat nafas olishga e’tibor berish, balki jismoniy mashqlar yoki san’at bilan shug‘ullanib, bir narsaga butunlay diqqatni jamlaganda ham bo‘shlik holatiga kirish mumkin. Uyqu kabi bo‘shlik holati insonga huzur bag‘ishlaydi va quvonch baxsh etadi. Ong – huzur va quvonchning o‘zidir. Bu yerda aytilayotgan quvonch vaqtinchalik va haddan tashqari yuqori baxt tuyg‘usi emas.
Bola kabi bo‘shlik holatida o‘ynash maroqli. Chunki bunday paytda fikr yo‘q. Ong – zavq hamdir.
Inson pok holda ijod qilganda, undan oldin ichki sezgi paydo bo‘ladi. Ushbu ichki sezgi faqat bo‘shlik holatidagi ongda yuzaga keladi. Ya’ni, yo‘qlikdan borlik paydo bo‘ladi. Borlik yo‘qlik mavjud bo‘lgani uchungina bor. Koinotning yaratilishi ham shunday: bo‘shliq bo‘lgan ong katta portlash orqali bor bo‘lgan koinotni vujudga keltirdi. Demak, koinot paydo bo‘lishidan oldin faqat ong mavjud bo‘lgan.
Ulkan koinot ham ong deb ataluvchi hech narsa bo‘lmagan idish ichida yaratilgan dunyo. Shuning uchun insonlar alohida ongga ega emas, balki hamma ong ichida yashaydi va ong orqali bog‘langan mavjudotlar. Inson ushbu ongni anglay olishi miyasi rivojlanib, fikrlash qobiliyatiga ega bo‘lgani tufaylidir.
Koinot tug‘ilishidan avval mavjud bo‘lgan ushbu ong – inson va hayot egalik qiladigan ongning o‘zidir. Hayotgina emas, balki toshlar, suv, havo va barcha moddalar ham ongning namoyonidir. Ushbu ong barcha bilan bog‘langan yagona narsa.
"Men" degan ego – ong ichida paydo bo‘ladigan fikr bo‘lib, vaqtinchalik hodisa. Faqat ong ushbu olamda mavjud bo‘lib, u barcha hayotning tub mohiyatidir. Yurak, tana, ego va fikr – bularning hammasi vaqtinchalik bo‘lib, abadiy emas.
Ong – asl mohiyat, undan boshqa hamma narsa – sarob.
Baland joydan qulash yoki kimdir ta’qib qilayotganini ko‘rish – tush ko‘rayotganda inson buni haqiqat deb biladi. Xuddi shuningdek, bu dunyoda yashayotganida ham inson buni haqiqat deb qabul qiladi. Ammo ong nuqtayi nazaridan, bu ham tush. Ya’ni, "men" deb atalmish ego asl mohiyatga ega emas.
Yangi tug‘ilgan chaqaloqning miyasi yetarlicha rivojlanmaganligi sababli, u fikrlash qobiliyatiga ega emas. Shu sababli, u doimo bo‘shlik holatida bo‘ladi. O‘sish jarayonida miyasi rivojlanib, fikrlash qobiliyati ortib boradi. Shunga mos ravishda, "men" degan ego paydo bo‘ladi va inson o‘z foyda va zararini hisobga olib harakat qiladi. Shu tariqa, ong ong sifatida mavjud bo‘lish holatidan uzoqlashadi. So‘ngra, hayot davomida quvonch va azob-uqubatlarni boshdan kechirish orqali inson yana ong sifatida mavjud bo‘lish holatiga qaytadi. Ong o‘zidan ajralgan ego orqali ongni tajriba qiladi. Bu jarayon inson va koinot orqali sodir bo‘ladi.
Bo‘shlik holatiga kirib, ong sifatida mavjud bo‘lishni davom ettirsangiz, to‘satdan fikrlar paydo bo‘la boshlaydi. Ushbu fikrlar o‘tgan xotiralardan kelib chiqadi. Ular istak, g‘azab yoki kelajakka nisbatan xavotir bo‘lishi mumkin. Bu fikrlar his-tuyg‘ularni keltirib chiqaradi, his-tuyg‘ular esa keyingi fikrlarni vujudga keltiradi va bu jarayon yana yangi his-tuyg‘ular bilan davom etadi. Salbiy fikrlar salbiy his-tuyg‘ularni keltirib chiqaradi. Buni anglab, ataylab bo‘shlik holatiga kirib, ushbu zanjirni uzish kerak.
Salbiy fikrlar salbiy his-tuyg‘ularni tug‘diradi, bu esa stressga aylanadi va kasallik sifatida tana yoki ongda namoyon bo‘ladi. Tug‘ma ijobiy yoki salbiy xarakterga ega odamlar bo‘lishi mumkin, ammo har ikkisi ham to‘satdan fikrlarga ega bo‘ladi. Shu sababli, ong sifatida mavjud bo‘lish va hech narsaga qaram bo‘lmagan holatni saqlash muhimdir.
Agar ongni anglash holatida bo‘lmasangiz, to‘satdan paydo bo‘ladigan fikrlarga bexabar bo‘lib, ularga tortilib ketasiz. Yaxshi xotiralar ham, og‘riqli xotiralar ham ba’zan ongning chuqur qatlamlariga muhrlanib, shaxsga ta’sir qiladi. Inson esa bu fikrlar ta’sirida ekanini sezmaydi. Shu fikrlardan kelib chiqqan harakat va so‘zlar esa uning xarakterini shakllantiradi. Masalan, ko‘p quvonchli xotiralarga ega odam ko‘proq ijobiy harakat qiladi, xafaliklar ko‘p bo‘lgan inson esa salbiy fikrlashga moyil bo‘ladi. Ya’ni, to‘satdan paydo bo‘ladigan fikrlarni anglamaslik, ongning chuqur qatlamlariga ko‘milgan xotiralarning kundalik harakatlarga ta’sir qilishiga olib keladi. Natijada, yaxshi yoki yomon fe’l-atvor, kuchli yoki zaif istaklar, faol yoki passiv bo‘lish kabilar shakllanadi.
Inson har doim nimadandir qiynaladi. Ishli yoki ishsiz bo‘lsa ham, boy yoki kambag‘al bo‘lsa ham, mashhur yoki oddiy odam bo‘lsa ham, do‘stlari bo‘lsa ham yoki bo‘lmasa ham, baribir biror narsadan qiynaladi. Bu azoblanishning sababi "men" deb ataluvchi ego mavjudligidadir. Agar bo‘shlik holatiga kirib, fikrlardan xoli bo‘lsangiz, "men" yo‘qoladi va azob ham yo‘q bo‘ladi. Agar buni doimo yodda tutib yashasangiz, bo‘shlik holati odatga aylanadi. Ongli bo‘lmagan paytda fikrlar his-tuyg‘ular va harakatlarni boshqaradi. Ichki dunyoda bo‘shlik yoki fikrlarga berilish orasidagi tanlov inson hayotini osoyishta yoki iztirobli qiladi.
Irq, jins, din, qobiliyat, mavqe, boylik – bular insonning ustunligi yoki kamchiliklarini belgilamaydi. Bular faqat "men" deb ataluvchi ego nigohidan qaralganda, katta-kichik, ko‘p-kam, zo‘r yoki ojiz, mashhur yoki noma’lum kabi tashqi o‘lchovlardir. Ong sifatida mavjud bo‘lish esa, inson qanchalik ego ta’siriga tushib qolmasdan, bo‘shlik holatida tura olishiga bog‘liq. Bu faqat bosqichlardir, lekin ustunlik yoki kamchilik yo‘q. Jamiyatda obro‘li lavozim egasi bo‘lgan kishi ham egoning ta’siriga tushib qolgan bo‘lishi mumkin, shu bilan birga, hech qanday moddiy narsaga ega bo‘lmasa ham, doimo bo‘shlik holatida yashaydigan inson ham bo‘lishi mumkin.
Kun davomida qanchalik ongli ravishda bo‘shlik holatiga kira olganingiz – shu yo‘ldagi taraqqiyotingizni ko‘rsatadi.
Mol-mulk orttirish, sayohat qilish, yuqori qobiliyatga ega bo‘lish yoki boshqalarning e’tirofiga sazovor bo‘lish – bularning barchasi vaqtinchalik quvonch va iztirobni keltirib chiqaradi. Ongsiz hayot esa shu holatlarni takrorlaydi. Agar bunga anglash bilan yondashsangiz, bo‘shlik holatiga o‘tish osonlashadi.
Barcha insonlar oxir-oqibat ong sifatida mavjud bo‘lish holatiga yetib boradi. Ungacha esa, ular topish va yo‘qotish, quvonish va qayg‘urish holatlarini qayta-qayta boshdan kechiradi. Bularning hech biri yomon emas. Yaxshi va yomon deb ajratish ham fikrlash mahsuli. Bo‘shlik esa bunday tafovutlarga bog‘liq emas.
Shu ma’noda hayotdagi voqealarda yaxshilik ham, yomonlik ham yo‘q; foyda ham, zarar ham yo‘q – ularning barchasi neytral. Agar inson ushbu voqealardan saboq olsa, keyingi bosqichga o‘tadi. Agar o‘rganmasa, o‘xshash voqealarni takror boshdan kechiradi.
Anglash darajasi chuqurlashgan sari, bo‘shlik holatida bo‘lish va ong sifatida mavjud bo‘lish ko‘payadi. Anglash darajasi hayotdagi voqealarni qabul qilish usulini va o‘sha paytdagi qarorlarni o‘zgartiradi. Anglash chuqurlashgan sari inson istak va g‘azabdan uzoqlashadi. Hayotda yuz berayotgan har bir hodisa – anglashni chuqurlashtirish uchun tajribadir.
Bo‘shlik holati odat tusiga kirganida, to‘satdan paydo bo‘ladigan fikrlarni anglash osonlashadi va inson tabiiy ravishda yana bo‘shlik holatiga qaytishga intiladi.
Marafonda ba’zi odamlar tezroq marraga yetib boradi, boshqalar esa sekin bo‘lsa ham, shunchaki yugurib o‘tishni maqsad qiladi. Ammo oxir-oqibat, hamma bir xil marraga yetib boradi. Inson ham xuddi shunday – har kim oxir-oqibat bir xil ildizga ega bo‘lgan ongga yetib keladi. Qancha sekin yursa ham, farqi yo‘q.
Ego "men" yo‘q bo‘lishidan yoki zarar ko‘rishidan qo‘rqadi. Shu sababli, inson o‘limdan qo‘rqadi. Ammo ong sifatida mavjud bo‘lganda, o‘limdan qo‘rqish degan tushuncha yo‘q, hatto o‘lim degan tushuncha ham mavjud emas. Xuddi shuningdek, erta o‘lish yomon, uzoq umr ko‘rish esa yaxshi degan tushuncha ham yo‘q. Ego hayot va o‘limga bog‘lanib qoladi. Bo‘shlik holatida esa, na tug‘ilish va na o‘lim haqidagi fikrlar mavjud bo‘ladi. Ya’ni, ong uchun tug‘ilish ham, o‘lim ham yo‘q. Doimo mavjud bo‘lib kelgan ushbu ong – insonning asl mohiyatidir.
Inson allaqachon ong bo‘lib mavjud, shuning uchun bo‘shlik holatiga kirib, yangidan ongga aylanmaydi yoki uni qo‘lga kiritmaydi. Faqat shunchaki u har doim bor bo‘lgan narsa haqida bexabar bo‘lib kelgan, ya’ni bilimsizlik holatida. Buning o‘rniga esa, ego deb ataluvchi fikr oldinga chiqib, inson o‘z fikrlarini "men" deb hisoblab kelgan.
Yoshligida qanchalik qo‘pol va tajovuzkor bo‘lmasin, inson yoshi ulg‘aygan sari muloyim va xotirjam bo‘lib boradi. Agar shunday bo‘lsa, insoniyat umuman olganda yovuzlikdan yaxshilikka, shovqindan sokinlikka, qo‘pollikdan noziklikka tomon harakat qilmoqda. Bu esa, har bir inson o‘z egosini anglab, fikrlar ta’siriga tushib qolmay, ong sifatida mavjud bo‘lish holatiga yetib borishini anglatadi. Ya’ni, ego dan ongga qarab harakat qilish. Bu jarayon ushbu hayot davomida ro‘y beradimi yoki keyingi hayotda sodir bo‘ladimi – farqi faqat vaqt masalasidir.
Hayotda sodir bo‘ladigan barcha voqealar va tajribalar – insonning asl mohiyati bo‘lgan ongga qaytish yo‘lidir.
Bo‘shlik holatiga erishish uchun mashaqqatli riyozat yoki ro‘za tutish shart emas.
Ong sifatida mavjud bo‘lish degani mukammal bo‘lish emas.
Ong sifatida mavjud bo‘lganda, fikrlar bo‘lmaydi, shuning uchun inson o‘zining mukammal yoki mukammal emasligi haqida qayg‘urmaydi.
Fikrlarni to‘xtatish maqsad emas. Agar fikrlar paydo bo‘lsa, ularni xolis kuzatish kifoya, shunda ular o‘z-o‘zidan yo‘qoladi. Muhimi – fikrlarga bexabar ravishda ergashmaslik.
Agar fikrlar to‘xtamasa ham, bu haqida qayg‘urmaslik lozim. Fikrlarni to‘xtatishga urinishning o‘zi ham bog‘lanish bo‘lib, iztirob keltiradi. Fikr paydo bo‘lsa, shunchaki bunga guvoh bo‘lish va bo‘shlik holatiga qaytish yetarlidir.
Ong sifatida mavjud bo‘lishga intilayotgan bo‘lsangiz ham, ba’zan g‘azab yoki qo‘rquv kabi hissiyotlarni boshdan kechirishingiz mumkin. Ammo bu fikrlar va tuyg‘ular vaqtinchalik ekanini tez anglash va ularga bog‘lanmay, ularning sekin yo‘qolishiga shunchaki guvoh bo‘lish lozim.
Inson baxtni izlaydi, ammo baxt so‘zining ikki ma’nosi bor. Birinchisi – vaqtinchalik hayajon, quvonch va zavq. Ikkinchisi – fikrlarning ichki xotirjamlikni buzmaydigan osoyishtaligi. Agar inson baxtni tashqi dunyoda izlasa, narsalar, obro‘ va shuhrat orqali topilgan quvonch vaqtinchalik bo‘ladi. Agar inson o‘z ichidagi ongga e’tibor qaratsa, bo‘shlik holatiga kiradi va ichki osoyishtalik deb ataladigan haqiqiy baxtni topadi.
Bo‘shlik holatiga kirish – eng oliy baxt tuyg‘usini his qilish emas, balki hech narsaga bog‘lanmagan, osoyishta va oddiy holatda bo‘lishdir.
Agar inson o‘zi uchun eng qadrli narsaga ega bo‘lsa, u katta quvonchni his qiladi. Ammo uni yo‘qotganida, hafsalasi ham shuncha katta bo‘ladi. Vaqtinchalik quvonch va iztirob – bir-biridan ajralmas narsalar.
Agar inson ong sifatida mavjud bo‘lishni anglab, uni hayotida tatbiq etayotgan bo‘lsa ham, kunlik hayotda biror narsaga bog‘lanish hissini sezsa, bu – xotiradan kelib chiqqan tasavvurning yuzaga chiqqan onidir. Buni anglash orqali, inson o‘z fikrlarining ta’siriga tushib qolishdan xalos bo‘la boshlaydi.
Ego natijalar, raqamlar va ko‘rsatkichlarga ham bog‘lanadi.
Agar inson moddiy narsalarni qadrli deb bilsa, muvaffaqiyatsizlikni yo‘qotish, muvaffaqiyatni esa yutuq deb hisoblaydi. Agar inson tajribaning o‘zini qadrli deb bilsa, muvaffaqiyat ham, muvaffaqiyatsizlik ham foydali tajriba bo‘ladi. Agar inson ong sifatida mavjud bo‘lsa, muvaffaqiyat ham, muvaffaqiyatsizlik ham yo‘q – shunchaki hodisalar sodir bo‘ladi.
Bo‘shlik holatiga kirganda, biror narsaga egalik qilishga bo‘lgan istak ham yo‘qoladi.
Jinsiy istak paydo bo‘lsa ham, bo‘shlik holatiga kirish orqali u yo‘qolib ketadi.
Ko‘p yoki kam narsaga egalik qilishning farqi yo‘q – agar inson ularga bog‘lanmasa, uning qalbi yengil bo‘ladi.
Hech narsaga bog‘lanmaslikdan ortiq yengillik yo‘q.
Hech narsaga ehtiyoj sezmaslikdan ortiq kuch yo‘q.
Bo‘shlik holatiga kirganingizda, ma’no haqida o‘ylash ham yo‘qoladi. Natijada, hayotning ma’nosi degan tushuncha ham yo‘q bo‘ladi. Chunki hayotning ma’nosi haqida o‘ylash – bu fikrlash va ego mahsulidir.
Hayotning ma’nosi yo‘q, bajarilishi shart bo‘lgan narsa ham yo‘q.
Fikr yo‘q bo‘lgan holatda hech qanday izlanish ham bo‘lmaydi. Bu – hayotni izlashning tugashi, tug‘ilish va o‘limning yakuni, inson sifatida mavjud bo‘lishning oxiri.
Hayotda yaxshilik ham, yomonlik ham yo‘q. Bularni belgilaydigan narsa – fikrdir. Fikr esa o‘tgan xotiralar va qat’iy qarashlardan kelib chiqadi.
Ego bilan emas, ong sifatida yashash.
Hamma narsadan xalos bo‘lgan holda yashash ham yangi odamlar bilan uchrashuvlar va ijodiy harakatlarni yo‘q qilmaydi. Bularning barchasi ichki sezgi asosida yuzaga keladi.
Bo‘shlik holatini saqlab tursangiz, yuragingiz va harakatlaringiz tinch bo‘lib boradi, shaxsiy xususiyatlaringiz ham bosiq va osoyishta bo‘lib boradi. Natijada, kundalik muammolar kamayadi.
Tinch odam bor joyda, atrof ham tinch bo‘lib boradi. Tinch odam bilan suhbatlashganda, g‘azablangan odam ham asta-sekin tinchlanadi. Tinchlik har qanday muammoni hal qilishga olib boradi. Agar g‘azablangan odamga qarshi g‘azab bilan javob qaytarsangiz, ikkala tomon ham yanada qattiqroq g‘azablanadi va ziddiyat kuchayadi. Tinchlik – tashvish, shoshqaloqlik va g‘azab kabi fikrlardan xalos bo‘lgan holat bo‘lib, bu ong sifatida mavjud bo‘lish demakdir. Ya’ni, uyg‘unlik holatidagi ong asosiy bo‘lib, ego esa unga ergashuvchi narsa.
Ong sifatida mavjud bo‘lganingizda, fikrlar yo‘q va ajratish ham bo‘lmaydi. Shuning uchun jins, muammo, mojaro, ajralish va qarama-qarshiliklar yo‘q bo‘ladi. Shuningdek, tushunish ham yo‘q. Nima bo‘lsa, shunchaki u sodir bo‘lmoqda. Bu befarqlik degani emas, balki faqat kuzatayotgan holat.
Bo‘shlik holatida bo‘lish dunyo tinchligini yaratadi. Ego ta’sirida bo‘lsangiz, mojarolar yuzaga keladi. Bo‘shlik tinchlikni, ego esa mojarolarni keltirib chiqaradi.
Bo‘shlik holatida bo‘lish vaqti oshib borgan sayin, g‘alaba yoki mag‘lubiyat kabi raqobatlarga qiziqish kamayadi. G‘alaba natijasida ustunlikni his qilish, mag‘lubiyatda esa afsus va pastlikni his qilish – bu ego ta’siri.
Ong sifatida mavjud bo‘lish – fikrlar bo‘lmagan, soddalik va poklik holatidir. Ya’ni, bu yovuzlikdan xoli va o‘ziga xos bo‘lgan holat. Shuning uchun bolalar yoqimli va ularning so‘zlari va harakatlari yoqimli bo‘ladi. Kattalar orasida ham shunday odamlar bor.
IQ darajasi yuqori bo‘lgan odamlar ilm-fan va texnologiyalarni rivojlantiradi. Hazil-mutoyiba bilan to‘ldirilgan odamlar zavqli muhit yaratadi. San’atni yaxshi biladigan odamlar yangi ifodalar yaratadi. Ong sifatida mavjud bo‘lgan odamlar tinch dunyo yaratadi.
Ko‘rish, eshitish, sezish, tatib ko‘rish va hidlash kabi beshta sezgidan tashqari sezish qobiliyati, ya’ni oltinchi sezgi, bu qalb ko‘zidir va bo‘shlik holatidagi ong sifatida mavjud bo‘lish holatidir. Shuning uchun odamlar instinktiv ravishda narsalarning mohiyatini anglab yetishlari mumkin. Ong – bu tushunish qobiliyatidir.
Har qanday faoliyatni bajarishda yangi g‘oyalar va o‘sish uchun ko‘rish, tahlil qilish va ularni o‘zlashtirish zarur bo‘ladi. Yangi elementlarga e’tibor qaratish uchun esa tushunish qobiliyati kerak. Bu, ongda paydo bo‘lgan ilhomni sezishdir. Tushunish qobiliyati bo‘shlik holatida yuzaga keladigan ichki sezgidir. Aksincha, agar qat’iy qarashlar yoki ko‘p fikrlar mavjud bo‘lsa, ular to‘siq bo‘lib, sezgiga kirish uchun joy qoldirmaydi.
Ko‘zdan kelayotgan ma’lumotlar neytral. Agar oldingizda baxtsiz hodisa yuz bersa ham, bu faqat hodisa bo‘lib qoladi. Agar bu ma’lumotni fikr bilan baholay boshlasangiz, yaxshi va yomon, quvonch va xafa bo‘lish kabi tuyg‘ular yuzaga keladi. Agar bu ma’lumotga bo‘shlik holatida qarasangiz, ong sezgi shaklida unga javob beradi va harakatlar sodir bo‘ladi. Ba’zan bu reaksiyasizlik yoki sukut bo‘lishi mumkin.
Bola olish o‘yinida to‘plarni qo‘l bilan ushlashda, ko‘zingizni yumib ushlash qiyin bo‘ladi. Odatda, to‘pni markaziy ko‘rish maydonida ko‘rib ushlaysiz. Markaziy ko‘rish atrofida, ob’ektlar noaniq ko‘rinadigan atrofdagi ko‘rish maydoni mavjud. Agar masofa shunchalik yaqin bo‘lsa, atrofdagi ko‘rish bilan to‘pni ko‘rib, uni ushlash mumkin. Futbol o‘ynaganda ham, atrofdagi ko‘rishda o‘ynayotgan raqibni sezib, uning orqasidan o‘tish harakati ongda instinktiv ravishda paydo bo‘ladi. Ya’ni, atrofdagi ko‘rish ma’lumotlari, narsalarni baholashda katta rol o‘ynaydi. Bo‘shlik holatida bo‘lsangiz, ong markaziy va atrofdagi ko‘rishdan ma’lumot olib, sezgi bilan javob beradi.
Takrorlash orqali, o‘ylamasdan tanangiz harakat qilishi mumkin. Shunda o‘sha ko‘nikmalar sezgi orqali tabiiy ravishda ishlatiladi. Tanangizda o‘rganilmagan ko‘nikmalarni fikrlar yordamida bajarish sekinroq va instinktiv bo‘lmaydi. Sezgi tezda namoyon bo‘ladi, chunki fikrlar yo‘q va tez.
Oyoq barmog‘ini biror narsaga urib og‘riq sezgan paytlar bo‘ladi. Bu – og‘riqni fikr bilan qabul qilib, iztirob chekayotgan holat. Bunday paytlarda ham bo‘shlik holatiga kirib, og‘riqni ob’ektiv ravishda ko‘rish kerak. Bo‘shlik holatida bo‘lsangiz ham, tana og‘rig‘i yo‘qolmaydi, lekin qalbingizdagi og‘riq va iztirob yo‘qoladi va siz kerakli bo‘lmagan darajada iztirob chekmaysiz. Tana sezgilariga iztirob yoki zavq berish ham fikr va ego mahsulidir.
Bir odam bilan ko‘p yillar o‘tkazganingizda, turli xususiyatlar ko‘zga tashlanadi, lekin birinchi marta uchrashganingizda sezgan taassurot, yillar o‘tganida ham o‘zgarmasligi mumkin. Birinchi uchrashuvda, o‘sha odamga nisbatan hech qanday oldindan fikrlar yo‘q, shuning uchun fikrlarga to‘sqinlik qilinmaydi va ko‘zdan kirgan ma’lumotlarni bo‘shlik holatida ko‘rish mumkin. O‘sha paytda, ongning tushunish qobiliyati yordamida, odamni asl holida ko‘rish mumkin. Shuning uchun birinchi taassurot, xotiralar aralashmasdan, o‘sha odamning tabiiy shaxsiyati ko‘rinadi.
Juda yaxshi xulqli odamni, har kim bir zumda, tezda tushunadi. Hatto kichik harakatlar ham xulqining yaxshiligini ko‘rsatadi. Agar xulqining yaxshi yoki yomonligi haqida shubhalansangiz, demak, u darajada emas.
Ong sifatida mavjud bo‘lish odatiy holatga aylangan sari, kundalik so‘z va harakatlarda yaxshilik, g‘amxo‘rlik, uyg‘unlik kabi xislatlar tabiiy holatga aylanadi.
Butun jamiyatning yaxshiligini o‘ylab harakat qilayotgan odamlar, har kimdan ishonchni qozonadi. Butun jamiyatning yaxshiligini o‘ylash – bu sevgining, ongning tabiiy xususiyatidir.
O‘zingizning atrofdagi holatlaringiz sizning qalbingizning aksidir. O‘zini birinchi o‘ringa qo‘ygan odamlar, atrofida dushmanlarni ko‘p bo‘lishini sezadi va hayot ular uchun qiyinlashadi. Butun jamiyatning yaxshiligini o‘ylab harakat qilayotgan odamlar, atrofidagi odamlar bilan do‘stona munosabatlar o‘rnatib, tinchlikni yaratadi.
Bo‘shlik holatini saqlagan va ichki tinchlikka ega bo‘lgan odam, hech qachon boshqalarning yomon gaplarini aytmaydi, tuhmatlar yoki hujumlarga duch kelganda, javob qaytarmasdan sukut saqlaydi yoki ularni e’tiborsiz qoldirib, o‘tib ketishiga ruxsat beradi.
Ichki tinchlikka ega bo‘lish, o‘sha odam bilan muloqotda bo‘lgan boshqa odamlarni ham tinchlantiradi. Ichki tinchlik – bu xohishlar va ajralishni keltirib chiqaradigan fikrlardan erkin holatdir.
0 コメント